ma 10 juli: aankomst op IJsland

Als sinds ik een klein meisje ben, heb ik altijd een beetje last van reiskoorts. Het is de kunst om dat niet te laten merken als je zelf met kinderen reist, maar die truc heb ik nog steeds niet helemaal onder de knie. Uiteindelijk verheug ik me vooral op onze aankomst op IJsland. Deze keer met luchtvaartmaatschappij WOWair.

Onze vlucht is om 21:30 vanaf Schiphol en we landen op Keflavík om 23:00 uur. Snel auto ophalen en in de buurt van de Luchthaven overnachten.

di 11 juli: Reykjanes – Vík

Vandaag zijn we met prachtig weer opgestaan.  Wat een heerlijk gevoel is dat, die kraak heldere lucht, met de warmte van de zon en een fris windje. Typisch IJslands. Via Krysuvikerberg en Seltun zijn we naar Reykjavík gereden om daar onze kampeerspullen op te halen bij Edwin.  Na een ijsje is het rond half twee toch echt tijd om op pad te gaan. Het is prachtig buiten, de zon schijnt en het is zomers warm. In Selfoss doen we onze boodschappen voor de komende dagen. Morgen willen we vroeg vertrekken en supermarkten gaan vaak pas na 10 uur open.

Omdat wij al vaak deze route langs de zuidkust gedaan hebben,  zullen we niet langs alle bezienswaardigheden gaan.  Ondanks dat we er al vaak geweest zijn, is het toch vreemd om de Seljalandsfoss en de Skogafoss letterlijk links te laten liggen.

Aangekomen in ons guesthouse, pakken we de tassen toch weer helemaal om. In het hoogland hebben we niet alles nodig en dan is het wel zo prettig,  dat je alleen die tassen/rugzakken uit de auto hoeft te halen. Uiteindelijk klopt de mis en place weer en gaan we een hapje eten in Vík en bezoeken we op te terugweg Dyrhólaey.  Het was een super eerste dag, tijd om te gaan slapen!

Om jullie wel een idee te geven wat er allemaal mogelijk is heb ik een overzicht gemacht:

Reykjanes: dit mooie gebied wordt vaak ten onrechte overgeslagen, ondanks dat bijna iedereen hier zijn reis start.
Golden Cirle: Þingvellir, Geysir Gullfoss
Watervallen: Seljalandsfoss en Skogafoss
Westmaneilanden: deze eilandengroep werd in 1973 troffen door een vulkaanuitbarsting, ook wel het Pompeï van het Noorden genoemd. 

 

 

 

di 18 juli: Egilsstaðir – Eyjólfsstaðir

Vandaag komt Stijn! Misschien kun je je herinneren, dat ik vertelde over mijn reisziekte. Ik word vroeg wakker en kan niet meer slapen, geplaagd door een enorm onrustig gevoel in mijn lijf. Eigenlijk heb ik veel te kort geslapen, maar de zon staat recht op ons huisje en het voelt helemaal niet als 07:00 in de ochtend, maar eerder als 11:00 uur. Ik app naar Stijn en die blijkt net in de trein te zitten naar Schiphol. Ik heb gewoon last van plaatsvervangende reisziekte… Je kind blijft een deel van jezelf en op dagen als deze voel ik dat nog bijna lichamelijk, niks aan te doen. Het is geen straf om op de veranda buiten in het zonnetjes met een kopje thee te zitten en mijn boek te lezen. Ik lees een boek dat ik van mijn moeder voor de reis heb gekregen. Het is van Laura Broekhuysen ‘Winter-IJsland, mijn eerste jaar in een verlaten fjord.’ Ik vind het geweldig! Haar schrijfstijl is prachtig en hoe kan het anders zo passend bij deze reis. Ik heb eigenlijk voortdurend zin om stukjes te quoten, dat zal ik niet doen, maar één stuk kan ik gewoon niet laten. Na de winter wordt het langzaam zomer:

“Er staat een hoge wind die we aan de grond niet voelen. Ons kind gooit haar blauwe vlieger de lucht in als een pootloze zwaluw, hopend dat hij zijn vleugels zal spreiden. Ze slingert hem de warmte uit, de winter tegemoet, die boven onze zomer een kortstondige siësta houdt. De kou is nooit ver. Hij hangt nog in de bergtoppen, vlekken oude sneeuw lichten op in onze ooghoeken. Het is een zomer met zandloper.”

Rond 09:00 zijn ook de anderen wakker en gaan we ontbijten. Het voetbalveldje waar we drie jaar geleden veel hebben gevoetbald is niet gemaaid, dus dat is geen optie deze keer. De voorbereidingen voor de trekking moeten nu sowieso voltooid worden. De tassen zijn inmiddels helemaal omgepakt, rugzakken klaargemaakt, eten voor vier dagen ingekocht en verdeeld over de rugzakken. Langzaam maar zeker krijgt het echt vorm. We hebben er allemaal best zin in en vinden ook een beetje spannend. Zo iets hebben tenslotte nog nooit eerder op deze manier gedaan. We eten nog een ijsje en gaan naar ons onderkomen voor de komende nacht. De dag gaat zo lekker snel voorbij. Stijn is inmiddels geland op IJsland en heeft een paar uur alleen in Reykjavík voordat hij naar Egilsstadir vliegt. Toen hij 11 was heeft hij dit stuk al een keer eerder alleen gevlogen, dus dat zal nu met 18 jaar ook wel lukken.

Of we bereik hebben om te kunnen bloggen de komende dagen is nog een verrassing, daarom hebben we net besloten dat we de computer niet meenemen, dat scheelt weer in gewicht. Misschien kunnen we wel wat Facebook berichten plaatsen met onze telefoons. Na de trekking heb ik genoeg tijd om het blog bij te werken.

Het is tijd om Stijn te gaan halen. Daarna nog snel een cheese burger met frites bij het N1 tankstation en allemaal snel slapen. Morgen is meteen een lange wandeldag.  Tot over een paar dagen!

za 22 juli: trekking Breiðavík – Bakkagerdi, Egilsstadir

We worden wakker met zon! De bergen zijn nog enigszins gehuld in de mist, maar de zon werkt keihard om ons de omgeving te kunnen laten zien. Ik ben buiten gaan staan om te kijken hoe snel het zicht verandert. Betoverend! De vogels hoor je weer veel harder. Door de mist wordt het geluid van de vogels gedempt. Het zit er alweer bijna op, vandaag is het laatste gedeelte van de huttentocht. Het is een hele mooie wandeling door de bergen naar Bakkagerdi. Ik baal ervan dat ik niet mee kan, maar dat is niet anders. Julius en Isis zijn wel een beetje klaar met wandelen, maar Robbert, Stijn en Felix hebben er juist heel veel zin in. We proberen de anderen nog wel over te halen, maar ze hebben echt geen zin. Het is vakantie en ze hebben al best heel veel gelopen, dus blijven ze samen met mij nog wat langer bij de hut terwijl de anderen al beginnen aan hun wandeling. Wij lopen met z’n drieën nog een keer naar het strand. De combinatie van het zwarte zand, de witte branding en de blauwe lucht is prachtig en verdrijft een beetje het gemis van de echte wandeling die ik zelf niet hebben kunnen doen.

De kinderen vinden het wel fijn om weer naar de bewoonde wereld te gaan. De wifi hebben ze toch wel gemist. Het is gewoon een andere generatie. De weg terug naar Bakkagerdi is weer in de categorie uitdagend… Ik moet me goed concentreren op de weg. Best lastig als het uitzicht zo adembenemend mooi is. Stiekem ben ik wel een beetje opgelucht als we aan de andere kant zijn aangekomen. Een groot gedeelte kun je echt alleen in je eerste versnelling doen en gaat steil omhoog en kort de bocht om en in IJsland zijn er dan echt geen vangrails in de bocht, haha. De Defender reageert ongelooflijk direct, dus dat is voor dit soort kapriolen echt fantastisch. Aan de andere kant is bijna beneden een heel klein openluchtmuseumpje. Drie jaar geleden waar we er ook al even, toen met weinig uitzicht, nu met verpletterend uitzicht. We besluiten eerst even naar de papegaaiduikersrots te gaan die ook in Bakkagerdi is. Als ik uit de auto stap check ik even mijn telefoon en wat blijkt, Robbert heeft een minuut geleden gebeld. Ik krijg hem niet meteen te pakken, maar het leuke is dat zij ons hebben zien rijden en op vijf minuten afstand zijn. Onze aankomst valt dus zo goed als gelijk. Grappig, dat was eigenlijk geen opzet. Zij hebben de wandeling veel sneller gedaan dan ze gedacht hadden. Ik wil toch nog even naar de rots en paar foto’s maken. Als ik er nu toch ben…

De tocht van Robbert, Stijn en Felix was er één van superlatieven. Robbert vertelt: We hebben enorm mooie uitzichten gehad onderweg. In het begin konden we lang achteromkijken naar de baai van Breidavík en de hut zien. Recht naar het noorden lopen we over een langzaam stijgende groene vlakte, steeds hoger totdat we over de pas aan onze linkerkant een groot stel basaltrotsen zien, die doen denken aan de rotsen in Hljödaklettur. Het grappige is dat deze ook Kerling heten en inderdaad wel een beetje op mensenfiguren lijken. Kilometers ver naar het oosten kunnen we kijken, helemaal langs de Kjólsvikurá naar de baai Kjólsvík. Prachtige groene velden, blauwe luchten, de diepblauwe zee, geelgroene bergen, af en toe rode bergwanden, eigenlijk onbeschrijflijk mooie levende schilderijen. En we komen niemand maar dan ook niemand tegen, geen mens te bekennen in dit onmetelijke landschap. We houden kort pauze om te drinken en een koek te eten, brandstof voor het volgende stuk van onze tocht.

Als we, weer op pad, onder de Vididalsfjall lopen, valt er ineens dunne en frisse bewolking over ons heen. In een ver hoekje zien we echter weer de zon en de blauwe lucht en als we de witte (niet wit van de sneeuw, maar van de witte stenen…) pas over zijn, opent zich de hemel en kijken we naar het noordoosten de Hvalvík in en naar het noorden de Brúnavík, ons volgende doel, in. De noodhut in Brúnavík is een baken voor veel wandelaars die een dagje komen lopen vanuit Bakkagerdi, maar wij komen vanuit het zuiden en willen daar ons brood eten en even rusten. De hut is vanaf onze kant onzichtbaar, dus volgen we de goed aangegeven paden en lopen langs meertjes en basaltrotsen die deze meertjes vaak afbakenen. De bergen torenen hoog boven ons uit, zeker als we steeds verder dalen. Bij het strand aangekomen, zien we de hut nog steeds niet, dus lopen we een stukje verder, totdat het kleine rode hutje om een heuvel tevoorschijn komt. Nadat we geluncht hebben, wordt uiteraard de hut geïnspecteerd. De tijd heeft stilgestaan hier, er hangt een poster van Bow Wow Wow aan de muur, een bandje dat 35 jaar geleden bekend was, en er staat sinaasappelsap waarvan de houdbaarheidsdatum op 7 januari 1982 al verlopen was.

Als we de hut weer sluiten, komen er ineens wandelaars naar beneden over het steile pad waar wij over naar boven moeten. We besluiten na de welverdiende pauze weer verder te gaan om over de Brúnavíkurskard door te lopen naar Borgarfjördur, waar Bakkagerdi in ligt. Het is echt een steile klim, maar we halen het. Ik voel me als mijn vader zich ruim 30 jaar geleden gevoeld moet hebben, toen ik hem ver achter me liet in de Alpen. Nu word ik voorbijgelopen, eigenlijk bijna voorbijgerend, door mijn jonge jongens, die de steilte en de al afgelegde afstand van eerder op de dag niet lijken te voelen. Op de flanken van de Geitfell staan veel schapen en Stijn probeert een mekkerconversatie met hun op te zette. Hij blert en grappig genoeg is er een schaap bij dat steeds antwoord. We hebben er veel lol om en ik kan even op adem komen, haha. We lopen nog een stukje door en dan kijken we uit over Borgarfjördur. Ik kijk op mijn telefoon en we hebben weer bereik, dus zoals afgesproken bel ik Barbara om door te geven dat we er bijna zijn. Terwijl ik haar voicemail inspreek zien we diep onder ons vanuit de richting van het dorpje een Defender rijden. De verrekijker helpt, we zien dat het Barbara is, dus we staan te zwaaien en weten zeker dat zij ons ook zien. Maar gek genoeg rijdt de auto door naar de vogelrots, terwijl wij nog een stukje naar beneden lopen in de volle zon. Gelukkig komt de auto snel weer terug en kunnen we voldaan terugkijken op een onvergetelijke wandeltocht van 13km door de bergen.

In het Álfa Café drinken we buiten nog wat. Het is een super zomerdag, iedereen is buiten in Bakkagerdi. Mensen liggen in hun tuin te zonnen en genieten van het fantastische weer. Ook dat is IJsland.

Rond 16.00 uur rijden we naar ons vertrouwde huisje aan het meer van Egilsstadir. De kinderen gaan alvast douchen, terwijl Robbert en ik de spullen gaan ophalen bij het Guesthouse en een paar boodschapjes doen. Als beloning gaan we uit eten en vallen, terug in ons huisje, diep in slaap na een bijzonder wandel- en Defenderavontuur.

 

do 27 juli: vakantiehuisje noord – Siglufjörður

Nadat we vanmorgen het huisjes netjes opgeruimd en schoongemaakt achtergelaten hebben en ‘tot de volgende keer’ hebben gezegd (en één keer terugrijden omdat ik na 100 meter bedenk dat ik niet onder de banken gekeken heb en een slaapmasker niet heb kunnen vinden) rijden we mét kwijt gewaand slaapmasker naar onze volgende bestemming. Ik heb dat helaas altijd…, als we net op weg zijn doen mijn hersenen een soort inhaalsprint en dan ga ik twijfelen of ik wel alles heb of er schiet me nog echt iets zinvols te binnen. Erg irritant, maar het gezin is er inmiddels aan gewend en kijkt niet meer op van een kort ritje heen en weer. Ik ben in ieder geval erg blij dat ook juist dit fijne slaapmasker met ons mee in de auto naar de Siglufjördur gaat.

De rit is eigenlijk maar kort. We vertrekken rond 12:00 uur en maken voor Dalvík nog een kleine D-tour het Svarfadarsdalur in, een zeer mooi en zeer vruchtbaar dal met heel veel koeien (helaas niet op de foto) en grote boerderijen omringd door mooie bergen waar in de winter erg veel geskied wordt. In Dalvík zelf eten we vissoep bij één van de leukste eetcafeetjes van IJsland (vind ik dan) ‘Gisli, Eirikur, Helgi’ , en rijden daarna in alle rust verder door naar Siglufjördur. Dit keer geen walvisexcursie bij onze vriend Freyr van Arctic Sea Tours.  Wat ons betreft ook de leukste plek om walvissen te gaan kijken, kleinschalig, persoonlijk en een hele aardige kapitein! We zien Freyrs boot de Draumur wel varen in het fjord. We speuren het fjord nog even af naar walsvissen maar helaas zien we er geen een, we zijn al te ver weg. Eigenlijk waren we van plan om vandaag ook nog te gaan zwemmen in Ólafsfjördur, want daar is een tof buitenzwembad met een waanzinnige glijbaan, maar iedereen wil dit keer graag door naar het hotel. We hebben voor één nacht een lekker luxe hotel geboekt ‘Sigló’ in de haven van Siglufjördur. Het is werkelijk van alle gemakken voorzien.  In ieder geval hele goeie wifi en binnen no time heb ik dan ook de afgelopen dagen van het blog geplaatst. Daarnaast zijn er ook heerlijke bedden, een grote hot pot, een sauna en vooral een erg goed restaurant. We (eigenlijk Robbert) hebben deze vakantie al zoveel zelf gekookt, dat we het ons vanavond goed laten smaken. Het is inmiddels bijna middernacht en voor het eerst ben ik online helemaal bij met mijn blog. Dat vind ik wel een erg fijne gedachte en dat slaapt vast erg goed. De kinderen verheugen zich nu al op het uitgebreide ontbijt van morgenochtend. Ik verheug me nu vooral op een lekker bed. Welterusten en tot snel weer!

ma 31 juli: West-IJsland – Reykjavík

Op naar Reykjavík!

Vandaag staan er weer eens wat organisatorische zaken op de agenda, maar uiteraard ook genieten van Reykjavík.

Alle spullen moeten weer ingepakt worden en het huisje netjes achtergelaten. Dit keer hebben we een huisje waarbij de schoonmaak erbij besteld kan worden en dat hebben we voor het gemak deze keer dan ook gedaan. We zijn van plan om straks nog in Borgnarnes te gaan zwemmen, maar dat ligt een beetje aan ons vertrektijdstip. Het zwembad in Borgarnes ligt op een rots met uitzicht over de zee en heeft fantastische glijbanen. De zon staat al aan een strakblauwe hemel, dus het scenario is passend. Er liggen slechts nog vier kinderen in diepe slaap…

De voorbereidingen die gedaan konden worden, zijn af dus ik ga zo nog even in de zon beginnen in een nieuw boek. Ik heb er zowaar al twee helemaal uit, ondanks het volle programma. Na iedere vakantie neem ik me voor om thuis ook weer meer te gaan lezen, maar op de een op andere manier kom ik er dan niet genoeg toe. Vast herkenbaar voor velen.

Je merkt hier al, dat de aanwezigheid van elektriciteit er voor zorgt dat iedereen meer op zichzelf is. In het hoogland en tijdens de huttentocht in het oosten waren we eigenlijk gewoon op elkaar aangewezen voor de gezelligheid. Nu zijn we alweer iets meer (dat geldt voor sommige in het gezin meer of juist minder!) zes individuen die ook dingen samen doen. Nu is het voor een gezin van zes personen soms best een uitdaging om zoveel dagen bovenop elkaars lip te zitten, maar ik vind het toch belangrijk en waardevol dat we deze belevenissen met elkaar hebben gedeeld de afgelopen drie weken.

Nu is het tijd voor de zon en mijn boek, anders zijn de kinderen al wakker voor ik heb kunnen lezen, haha.

Ik begin dit keer met een foto van gisteravond. Ik ben rond middernacht gaan slapen en heb toen nog deze foto gemaakt. Robbert en Stijn waren nog druk aan het puzzelen. Zelden heb ik zo’n moeilijke puzzel gezien! Met pijn in zijn hart heeft Stijn de puzzel onaf vanmorgen terug opgeruimd in de doos, onaf… Heel erg irritant dat het niet meer is gelukt. Maar Reykjavík roept en we moeten voor 12:00 het huisje uit.

De dag is stralend begonnen en stralend geëindigd, nog een echte zomerdag als lekker toetje bij deze toch al zeer bijzondere reis. We hebben vanmorgen zoveel mogelijk genoten van het lekkere weer op de veranda (Robbert in de hot pot en ik lezend in mijn boek) en daarna zo makkelijk als mogelijk alle spullen gepakt en op het dag van de auto geladen.  Rond om de auto staan de uitgebloeide lupines. Aan het begin van de reis zagen we zo nog overal blauw-paars langs de weg, nu zie je eigenlijk alleen nog de planten met de zaadjes in het veld. We hebben er een paar voor thuis meegenomen. Wie weet wordt het wat.

In het zwembad van Borgarnes hebben we al vaker gezwommen en bij zulk mooi weer laten we ons dat vandaag zeker niet ontzeggen. De rit ernaar toe is al prachtig, met een weg langs mooie boerderijen en achter ons de Langjökull, spierwit glimmend aan de horizon. In het zwembad is het helemaal niet druk, sterker nog je begrijpt nauwelijks dat er niet meer toeristen zijn die van dit heerlijks willen genieten. Er zijn bijna alleen maar IJslanders en het grote ‘wedstrijdbad’ hebben we lange tijd voor ons alleen. De zwembaden op IJsland zijn allemaal echt lekker warm en dit keer is het ook gewoon meer dan warm genoeg om te liggen zonnen. Wat een luxe! Iedereen geniet ervan.

Van Borgarnes naar Reykjavík schittert de zon over de oceaan en doordat het zo helder is kun je de Snaefellsjökull majestueus zien liggen. We gaan via de tunnel onder Hvalfjördur door, de snelste route. We verheugen ons op Reykjavík. We hebben drie nachten een appartement in hartje centrum en zo is een ieder redelijk vrij om deze stad te beleven op de manier die het beste bij hem past. Isis, Felix en ik gaan morgenmiddag paardrijden.  Robbert gaat waarschijnlijk vissen en als er iemand een keer gewoon niets wil doen, dan kan dat ook.

di 1 augustus: Reykjavík

Gisteravond heb ik nog een berichtje naar Elding gestuurd om te vragen of Robbert en Stijn morgenochtend mee kunnen op een zeevisexcursie om 11:00 en tijdens het ontbijt krijg ik meteen om 09:00 een telefoontje dat ze het heel leuk vinden als Robbert en Stijn mee komen vissen. Elding doet verschillende soorten excursies, zoals ‘whale watching tours’ en ‘puffin tours’. Toen wij begonnen met IJslandspecialist waren er in de haven twee kleine ticketbureautjes, waarvan er een van Elding was. Nu is er een hele rij met ticketbureautjes voor niet alleen zeevissen, walvis- en papegaaiduikerexcursies, maar ook om fietsen te huren. Ik hou wel van die bedrijvigheid in de ochtend. Ik ben met Robbert en Stijn meegelopen naar de haven om wat foto’s te maken van het begin van de excursie en om daarna in mijn eentje terug te lopen om foto’s te kunnen maken.

Robbert en Stijn hebben er zin in samen, maar hebben eigenlijk weinig zin om voor mij op de foto te gaan. Ik kan me dat ook wel voorstellen, maar dat hoort er nu eenmaal bij. Ze hebben de opdracht om ook wat foto’s te maken tijdens het zeevissen, want ik ga vanmiddag met Isis en Felix paardrijden. Julius heeft in beiden geen zin, maar gaat wel met mij mee naar de paarden.

Als ik door Reykjavík loop, maak ik van van een bepaald thema foto’s, vandaag zijn het de uithangborden in de Laugavegur, de belangrijkste winkelstraat van Reykjavík. De stad is altijd heel kleurig en levendig en nu vallen vooral de vele bouwprojecten op. Er worden hotels gebouwd en panden opgeknapt of omgebouwd naar een nieuwe bestemming. Het is duidelijk dat er veel veranderd door het groeiende toerisme.  Wij zijn in ieder geval blij, dat we nog steeds in staat zijn ook de hele stille stukjes IJsland te vinden!

Het is wederom echt lekker weer, dus zowel ideaal voor het vissen als voor het paardrijden. Wij doen een korte tour van 1,5 uur bij Ishestar, de Lava Tour, die je uiteraard gewoon bij ons kunt boeken, zoals iedere paardrijdtour van Ishestar, zowel de dagtochten als de meerdaagse tochten. Isis zou wel liever een langere tour doen, maar ik vind 1,5 uur wel okay.  Een volgende keer mag ze ook alleen op een langere tocht van 3 uur meer. Ze heeft intussen zo vaak op IJslanders gereden, dat dit geen probleem meer mag zijn. Ook Felix heeft veel plezier trouwens.  De groep begint wel wat groot (help!) maar na 10 minuten wordt de groep opgedeeld in echte beginners en in snellere ruiters. Nu ben ik zeker geen hele geoefende ruiter, maar kan het intussen wel een beetje. In de snellere groep gaan we ook in galop en als je wilt mag je ook de tölt proberen. Deze gang is speciaal voor IJslanders. Doordat het zo weinig heeft geregend en de zon veel heeft geschenen is de route wel erg stoffig…, het is ook nooit goed, haha.  We rijden door een uitgestrekt lavaveld met mooi uitzicht en leuke paadjes. Heb je wat meer ervaring zou ik kiezen voor Viking Tour, je bent dan de hele dag onder de pannen en komt door een heel mooi landschap.

Nu gaan we eerst een hapje eten met vrienden.  Robbert zal nog meer vertellen over het zeevissen als we weer terug zijn.

 

wo 2 augustus: Reykjavík

Vanmorgen gaan we nog even op bezoek bij vrienden. We hebben gisteravond ook al pizza gegeten, maar soms ben je gewoon nog niet genoeg bijgepraat, dus op de koffie bij Edwin, Mirjam, Gisli en Brianna. Gezellig!

De rest van de dag staat in het teken van een beetje  door Reykjavík struinen, winkelen, ijs eten, genieten in de zon op ons balkonnetje en een afluitend etentje bij Sushi Social (vroeger Sushi Samba), een  bijzondere fusie van Japans en Zuid-Amerikaans eten en sfeer. Je ziet er veel IJslanders maar ook toeristen. Zeker een aanrader! Het fijne van ons appartement is, dat we eigenlijk alles lopend kunnen doen. We zijn vroeg gaan eten, dus we zijn ook redelijk vroeg weer terug, rond negen uur.

Ik vind het te vroeg om binnen te blijven zitten, zeker nu het licht met de laagstaande zon zo ontzettend mooi is. Ik maak in mijn eentje nog een extra rondje langs de Halgrimskirkja en Sólfar (betekent zonnereiziger) in de baai van Reykjavík, waar het helaas wat druk is door een foto shoot en meer mensen die deze mooie avond nog een wandeling maken. Ik vind het altijd heerlijk om alleen door de stad te wandelen en een beetje te fotograferen.  Ik maak mijn wandeling af langs Harpa en loop via de Laugavegur en 12Tónar (waar we morgen nog muziek gaan luisteren) terug naar het appartement met uitzicht op de Halgrimskirkja. De cirkel is weer rond, ook van onze reis. Het is langzaam tijd om afscheid te gaan nemen. Terug in het appartement proberen we de tassen zoveel mogelijk in te pakken. We hebben morgen de middagvlucht, dus dat betekent geen nachtelijke opbreekacties, zoals we vaak moeten doen voor de ochtendvlucht.

De laatste nacht gaat beginnen…